ΣΑΡΑΚΑΤΣΑΝΑ ΠΙΕΡΙΑ ΟΡΗ

Όπως φαίνεται κάποιοι από τη παρέα μας κόλλησαν το μικρόβιο της περιπλάνησης, ή βαρέθηκαν να μας ακούν να μιλάμε για τη τάδε πλαγιά ή για  εκείνο το καταπληκτικό μονοπάτι, και αποφάσισαν να δούνε αν αυτές οι εκδρομές αξίζουν το κόπο ή αν απλώς εμείς είμαστε για δέσιμο, ακολουθώντας μας σε μια από αυτές τις εκδρομές. Επειδή όμως κανείς από αυτούς δεν ασχολείται με το ποδήλατο, για την ακρίβεια δεν έχουν καν ποδήλατο κάτι που για το δικό μου το μυαλό είναι απλώς ακατανόητο, η εκδρομή ήταν πεζοπορική. Αυτό βέβαια δεν μας χάλασε καθόλου, αφενός γιατί όπως λένε και στο χωριό μου, εκδρομή να είναι κι όπως θέλει ας είναι κι αφετέρου γιατί είχαμε πολύ καλή παρέα.

   Η διαδρομή που αποφασίσαμε να κάνουμε είναι μια από αυτές που έχουμε κάνει στο παρελθόν με τα ποδήλατα (δεν υπάρχει στο blog ) για τρεις λόγους. Ο πρώτος λόγος είναι ότι η σήμανση είναι πολύ καλή και αποκλείετε να χαθείς, ο δεύτερος γιατί αποτελείτε εξ ολοκλήρου από κατάφυτους δασικούς δρόμους χωρίς απαιτητικά μονοπάτια και ο τρίτος γιατί μας αρέσει η τοποθεσία του καταφυγίου. Μιας και το θυμήθηκα η διαδρομή είναι Ρητίνη – Σαρακατσάνα στα Πιέρια Όρη με διανυκτέρευση στο ομώνυμο καταφύγιο.

Καταπράσινοι δρόμοι

Φορτωθήκαμε λοιπόν ένα Σάββατο πουρνό-πουρνό έξι νοματαίοι στο λεωφορειάκι, ανεκτίμητης αξίας για τις υπηρεσίες που μας προσφέρει κι ας είναι σαραβαλάκι, του Γιώργου και ξεκινήσαμε για Ρητίνη. Περιττό να σας πω ότι η διάθεση όλων ήταν στα ύψη έχοντας ένα χαμόγελο στα χείλη χωρίς προφανή λόγο, γεγονός που μας έκανε να μοιάζουμε σαν τον ηλίθιο και τον πανηλήθιο σε οικονομική συσκευασία των έξι.

Αφού φτάσαμε στη Ρητίνη παρκάραμε και φορτωθήκαμε τους σάκους μας. Εδώ ο ενθουσιασμός άρχισε να δίνει τη θέση του στο προβληματισμό, κατά πόσο είμαστε έτοιμοι και ικανοί να καλύψουμε και τα 18km της διαδρομής δεδομένου ότι κανείς από εμάς δεν ασχολείται με τη πεζοπορία συστηματικά.

Ξεκινήσαμε λοιπόν την ανάβαση και όλα πήγαιναν μια χαρά με το βουνό να μας προσφέρει όλο και πιο όμορφες εικόνες όσο ανεβαίναμε, ώσπου κάπου στο ένατο χιλιόμετρο της διαδρομής ένα από τα δύο κορίτσια της παρέας αντιμετώπισε πρόβλημα με τη μέση του. Αποφασίσαμε ότι για να έχουμε ελπίδες να φτάσουμε στο καταφύγιο θα πρέπει να κουβαλάμε τα αγόρια ανά δύο και εναλλάξ το σάκο της. Για πολύ καλή μας τύχη όμως μετά από πεντακόσια μέτρα μας πρόφτασε ο κύριος Πέτρος με τη γυναίκα του, οι οποίοι διαχειρίζονται το καταφύγιο και ανέβαιναν με το λεωφορειάκι τους για να το προετοιμάσουν και να μας υποδεχτούν, και οι οποίοι προσφέρθηκαν να ανεβάσουν στο καταφύγιο τη τραυματισμένη κοπέλα και τον σάκο της.  Λίγο μετά από εκείνο το σημείο στο δέκατο χιλιόμετρο της διαδρομής υπάρχει βρύση και κιόσκι όπου κάναμε μια στάση για ξεκούραση. Στο ίδιο σημείο υπάρχει και ταμπέλα που δείχνει την κατεύθυνση για Σαρακατσάνα και μας πληροφορεί ότι απομένουν άλλα οχτώ χιλιόμετρα.

Άντε καλή αρχή

Δάχτυλο από βράχο

Χωράφι με καστανιές

ΜΙκρός  καταρράκτης

Χαμαλήκι

Δόξα το Θεό

Από το κιόσκι στο δέκατο χιλιόμετρο

Αφού πήραμε τις απαραίτητες ανάσες ζευτήκαμε για άλλη μια φορά τους σάκους μας και ξεκινήσαμε για το υπόλοιπο της διαδρομής. Μετά όμως από λίγο στα αριστερά του χωματόδρομου ξεκινούσε μονοπάτι το οποίο φαινόταν σε πολύ καλή κατάσταση και πολύ πιο όμορφο από τον δρόμο. Έτσι μετά από μια σύντομη σύσκεψη, αποφασίσαμε, κόντρα σε κάθε λογική είναι η αλήθεια, να το ακολουθήσουμε ρισκάροντας αν χαθούμε να γυρίσουμε πίσω κάνοντας παραπάνω χιλιόμετρα. Η τύχη ήταν και πάλι με το μέρος μας και το μονοπάτι, το οποίο ήταν πανέμορφο, έβγαζε σε χωματόδρομο, που από ότι μάθαμε αργότερα δεν είναι αυτός που οδηγεί στο καταφύγιο αλλά σε αδιέξοδο, από τον οποίο κοιτάζοντας προς τα πάνω έβλεπες το καταφύγιο. Περπατώντας κάποια μέτρα στο χωματόδρομο, δεν μπορώ να θυμηθώ αν ήταν δεξιά ή αριστερά, συναντήσαμε την συνέχεια του μονοπατιού, το οποίο είχε σημεία που η βλάστηση μας το έκρυβε για λίγο, και το οποίο έβγαζε στο καταφύγιο. Υπάρχει και πινακίδα η οποία όμως είναι πεσμένη.

Στο μονοπάτι

 

Το καταφύγιο από το χωματόδρομο

Ψάχνοντας το μονοπάτι

Παιχνίδια του ήλιου

Ξεκούραση

Λίγα μέτρα πριν το καταφύγιο

Φτάνοντας στο καταφύγιο αφού απαλλαχτήκαμε όπως όπως από τους σάκους μας σωριαστήκαμε, κατάκοποι αλλά και ικανοποιημένοι από το γεγονός ότι τα καταφέραμε, στους πάγκους και τα τραπέζια της αυλής. Έχοντας πλέον ξεκουραστεί και απολαύσει ένα νοστιμότατο και ιδιαιτέρως χορταστικό γεύμα, βγήκαμε για άλλη μια μικρή βόλτα λίγο πιο κάτω από το καταφύγιο σε ένα σημείο με βράχους που έχουν θέα προς το Μύτικα. Το βράδυ η θερμοκρασία έπεσε αρκετά επιτρέποντας μας να ανάψουμε το τζάκι και να απολαύσουμε το κρασάκι μας χαζεύοντας τη φωτιά.

Κατακεραυνώθηκε

Το πρωί αφού φάγαμε ένα βασιλικό πρωινό, χωρίς υπερβολή, ξεκινήσαμε για την κορυφή Λαπούσι μέσω μονοπατιού και στη συνέχεια χωματόδρομου ο οποίος οδηγεί στο σημείο που οι ντόπιοι αποκαλούν τριεθνές, μάλλον λόγω της τριπλής πινακίδας που υπάρχει εκεί. Από εκεί μετά από είκοσι λεπτά περίπου δύσκολης ανάβασης φτάνουμε στο Λαπούσι με τη πολύ όμορφη θέα στη τεχνητή λίμνη του Πολύφυτου και στο χωριό Καταφύγι.

Ξημερώνει

Ο Μύτικας από το καταφύγιο

Πάνω από τα σύννεφα 

Στο τριεθνές

Η γέφυρα στη λίμνη του Πολύφυτου

Στη κορυφή Λαππούσι

Το χωριό Καταφύγι

Γυρνώντας στο καταφύγιο αποφασίσαμε ότι θα γυρίσουμε στη Ρητίνη με το λεωφορειάκι του κύριου Πέτρου κι εκμεταλλευόμενοι τον ελεύθερο χρόνο που μας απέμεινε κάναμε άλλη μια μικρή βόλτα. Φτάνοντας στο σημείο που είχαμε παρκάρει το όχημα μας και αφού ευχαριστήσαμε τους ανθρώπους του καταφυγίου για την πολύ ζεστή φιλοξενία τους  πήραμε το δρόμο του γυρισμού. 

        

ΔΑΣΟΣ ΒΑΡΒΑΡΑΣ

Μια εκδρομή που όλο λέγαμε ότι θα είναι η επόμενη και όλο για κάποιο λόγο την αναβάλαμε. Αυτή τη φορά όμως φορτώσαμε τα ποδήλατα  και μέσω της Ν. Μαδύτου φτάσαμε στη Βαρβάρα. Αν έχετε χρόνο και όρεξη για μερικά παραπάνω χιλιόμετρα με το αμάξι μπορείτε να φτάσετε και μέσω Ολυμπιάδας και να επισκεφτείτε τους καταρράκτες της Βαρβάρας.

Είχαμε σκοπό να κάνουμε ποδήλατο μόνο σε άσφαλτο και λίγα χιλιόμετρα γιατί δεν είχαμε προετοιμαστεί σχεδιάζοντας κάποια διαδρομή.  Φτάνοντας όμως  στο χωριό, πριν καλά καλά προλάβουμε να ξεφορτώσουμε τα ποδήλατα, μας καλωσόρισε ένας ηλικιωμένος κάτοικος του χωριού και μας ρώτησε για τη διαδρομή που θα ακολουθήσουμε. Όταν του απαντήσαμε αφού μας κοίταξε πρώτα λιγάκι επικριτικά μας είπε ότι αφού ήρθαμε εδώ θα πάμε από τον χωματόδρομο του Δριβενίκου, και όντως ήξερε πολύ καλά τι έλεγε. Ένας καταπράσινος δρόμος δεξιά της ασφάλτου λίγο μετά το χωριό με ανάβαση και απίστευτη κατάβαση κυριολεκτικά υπό σκιά, από την οποία θα είχαμε να σας δείξουμε και βιντεάκι αν ο κύριος της φωτογραφίας με τη νεοαποκτηθείσα go pro έμπαινε στο κόπο να ανοίξει το εγχειρίδιο και να μάθει να τη χειρίζεται σωστά. Από την απέναντι αυτού του δρόμου ξεκινάει άλλος χωματόδρομος ο οποίος φτάνει σε αδιέξοδο μετά από δύο με τρία χιλιόμετρα  στο Νερό του Νάμμα αν θυμάμαι σωστά την ονομασία της τοποθεσίας και πάει παράλληλα με ρεματάκι το οποίο προσεγγίζει στο τέλος.

Βγαίνοντας από το δρόμο του Δριβενίκου στην άσφαλτο συνεχίσαμε για τα Στάγιρα και το διαδραστικό πάρκο του Αριστοτέλη όπου μπορείτε να δοκιμάσετε στη πράξη τις εφευρέσεις του. Αφού κάναμε μια στάση για καφέ στη ταβέρνα που υπάρχει εκεί ξεκινήσαμε για την επιστροφή που έγινε από άλλο δρομολόγιο το οποίο φαίνεται στον χάρτη.

Από το χωματόδρομο του Δριβενίκου

Στο πάρκο του Αριστοτέλη

Ο ιδιοκτήτης του πάρκου

Τα Στάγειρα

Πολύ ξύλο

Στο νερό του Νάμμα

Η λίμνη Βόλβη και το χωριό Μικρή Βόλβη

ΔΑΣΟΣ ΒΑΡΒΑΡΑΣ

ΛΟΥΤΡΑ-ΠΑΛΙΟΥΡΙ-ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ

Η εκδρομή ξεκινάει από το κιόσκι των Λουτρών Αγίας Παρασκευής όπου παρκάραμε το αυτοκίνητο και ξεφορτώσαμε τα ποδήλατα. Στο πρώτο μέρος της διαδρομής θα κάνουμε ποδήλατο στο πιο άγριο κομμάτι του ποδιού της Κασσάνδρας, ή για να είμαστε πιο ακριβής, στο λιγότερο πατημένο. Ξεκινώντας από το κιόσκι κάνουμε μερικά μέτρα στη ανηφορική στροφή και μπαίνουμε στο χωματόδρομο στα δεξιά και στην επόμενη διχάλα συνεχίζουμε αριστερά και σύντομα θα αντικρίσουμε την παραλία του Αγίου Νικολάου.

Η παραλία του Αγίου Νικολάου

Και από ψηλά

 Για το υπόλοιπο της διαδρομής συμβουλευτείτε το χάρτη που θα αναρτήσουμε. Από εδώ και ως το φυσικό λιμανάκι στο Αυλάκι όπου και θα ξεκινήσουμε την ανάβαση για το Παλιούρι, η οποία παραδόξως είναι πολύ ομαλή σε σχέση με τις ανηφόρες στο υπόλοιπο πόδι, θα κάνουμε ποδήλατο μέσα σε δάσος, παράλληλα με τη θάλασσα κοιτάζοντάς την από ψηλά θαυμάζοντας τα κολπάκια που δημιουργούνται ανάμεσα στους βράχους και έπειτα κατεβαίνοντας από έναν υπέροχο δρόμο μέσα στα πεύκα θα συνεχίσουμε παραλιακά. Πριν κατέβουμε όμως θα δούμε και κάποιες πονηρές δημιουργίες της φύσης. Λίγο πριν το λιμανάκι θα ανέβουμε κάνα δυο ακόμα ανηφόρες.

Προσβάσιμη μόνο από θάλασσα

Δημιουργίες της φύσης

Πονηρές δημιουργίες

Αλπικός δρόμος με θέα τη θάλασσα

Το φυσικό λιμανάκι

Η θέα δεξιά από το λιμανάκι

     

Φτάνοντας Παλιούρι ξαναπατάμε σε άσφαλτο. Εδώ αποφασίζουμε αν θα γυρίσουμε πίσω η θα συνεχίσουμε για έναν ακόμα Άγιο Νικόλαο στη μύτη του ποδιού έχοντας υπ’ όψιν ότι η επιστροφή θα έχει ανηφόρα. Από το Παλιούρι και μέχρι το εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου ο δρόμος είναι ασφάλτινος. Από εδώ ξεκινάει χωματόδρομος ο οποίος βγάζει σε μια πολύ όμορφη και ερημική παραλία πέρα από την οποία εξερευνούμε κάνοντας ποδήλατο όσο μας το επιτρέπουν οι χωραφόδρομοι που έχουν ανοίξει τα τρακτέρ και έπειτα περπατώντας προσπαθώντας να έχουμε καλύτερη θέα σε κάποια κολπάκια. Τουλάχιστον αυτό κάναμε εμείς και θα το ξανακάναμε ευχαρίστως.

Άγιος Νικόλαος

Από ψηλά

Ερημική παραλία

Η μάχη του νερού με το βράχο

Άξιζε το περπάτημα

Πάρτο αλλιώς

       Αν και σίγουρα σας κόβει παραπάνω από εμάς, να σας υπενθυμίσω ότι δεν πάμε την  προηγούμενη, ή ακόμα χειρότερα στην περίπτωσή μας τη μέρα, που έχει βρέξει.

 Από κομμάτι μεταξύ Λουτρών και Αγίας Παρασκευής