Κορυφογραμμή είναι ο χωματόδρομος που
βρίσκεται στο μεγαλύτερο υψόμετρο, δηλαδή δρόμος ρετιρέ και όλοι ξέρουμε ότι τα
ρετιρέ έχουν την καλύτερη θέα, οπότε παίρνουμε φωτογραφικές μηχανές και κάμερες
και ξεκινάμε.
Από τη Σκάλα Φούρκας κατευθυνόμαστε για το Κασσανδρινό.
Στην είσοδο του χωριού ο δρόμος διακλαδίζεται και πηγαίνοντας δεξιά αφού
περάσουμε τη βρύση του χωριού συναντάμε γεφυράκι το οποίο διασχίζουμε και από
αυτή τη στιγμή πατάμε σε χωματόδρομο. Στη συνέχεια περνάμε το νεκροταφείο του
χωριού και το σπίτι του οποίου τα σκυλιά δεν έχουν βαρεθεί να μας γαυγίζουν,
όσες φορές και όσα καλοκαίρια κι αν περάσουμε από εκεί. Μένουμε σ’ αυτόν το
δρόμο που είναι καταπράσινος και καταλήγει σε διασταύρωση όπου μια οδική
πινακίδα μας πληροφορεί ότι δεξιά γυρίζουμε πίσω στο χωριό της Φούρκας, αν ο
προορισμός μας είναι η Μόλα Καλύβα τότε πρέπει να συνεχίσουμε ευθεία και
αριστερά όπου θα πάμε κι εμείς κατευθυνόμαστε για Αγία Παρασκευή.
Ποδηλατούμε πλέον στο δρόμο της κορυφογραμμής
η θέα του οποίου είναι επικίνδυνη και ο λόγος είναι ότι τα μάτια σας το μόνο
που δεν θα κοιτάνε θα είναι ο
δρόμος. Σ’ αυτό βοηθάει και ο ίδιος ο δρόμος καθώς οι κλίσεις στα
ανεβοκατεβάσματα που κάνει είναι μάλλον ευχάριστες, αφήνοντας τον αναβάτη να απολαύσει τα τοπία και τη θάλασσα
και όχι να αγκομαχάει προσπαθώντας να ανέβει άλλον ένα “ τοίχο”. Λίγο πριν τη
διασταύρωση με τον οδικό δρόμο που ενώνει τη Σκιώνη με τον Χανιώτη συναντάμε
πυροφυλάκιο το οποίο δεν είναι πάνω στο δρόμο αλλά πάνω σ’ένα λόφο και για να ανέβεις πρέπει να κάνεις άλλα
εκατό μέτρα ανηφόρα. Είπαμε λοιπόν να ανέβουμε να πούμε ένα γεια στον
πυροφύλακα και να βγάλουμε καμιά φωτογραφία. Έλα όμως που πυροφύλακας δεν
φαινόταν πουθενά πολύ απλά γιατί κοιμόταν του καλού καιρού και μάλλον
ονειρευόταν μαγικά νησιά και καταπράσινες παραλίες. Όταν εν τέλει αντιλήφθηκε
ότι οι συνομιλίες που άκουγε ήταν πραγματικές και όχι όνειρο βγήκε στο μπαλκόνι
και με αγουροξυπνημένη φάτσα μας ρώτησε που πάμε μέσα στη κάψα. Πάλι καλά που
δεν προσκάλεσε και μας να ρίξουμε κανένα υπνάκο. Αφού χαιρετήσαμε το νυσταλέο
φίλο μας τραβήξαμε για τη διασταύρωση.
Εδώ έχουμε
τρεις επιλογές. Η πρώτη είναι να συνεχίσουμε την κορυφογραμμή ως το τέλος μέχρι
την Αγία Παρασκευή. Σ’αυτή τη περίπτωση πρέπει
να ξέρετε ότι θα συναντήσετε μαντριά και όλοι ξέρουμε ότι τα τσοπανόσκυλα δεν
κουνάνε την ουρίτσα αλλά τα σαγόνια επιδεικνύοντας το περιεχόμενό τους. Η
δεύτερη επιλογή είναι να γυρίσουμε μέσω Χανιώτη, Πολύχρονου, Κασσανδρινού και η
τρίτη μέσω Σκιώνης. Μεγάλη προσοχή στις στροφές της κατάβασης για Σκιώνη ιδίως
σ’αυτή που έχει δύο προειδοποιητικές πινακίδες τη μία πίσω από την άλλη.
Εμείς πάλι δεν πήραμε καμία από τις τρεις
παραπάνω επιλογές αλλά αφού πρώτα επισκεφτήκαμε τρία εκκλησάκια τα οποία είναι
το ένα δίπλα στο άλλο ακολουθήσαμε μια παραλλαγή της τρίτης διαδρομής και
κατεβήκαμε στη Σκιώνη μέσω χωματόδρομου , κακής ποιότητας και απότομης κλίσης
είναι η αλήθεια, που οδηγούσε σε κατασκήνωση. Όχι δεν νιώσαμε την ανάγκη να
θυμηθούμε τα νιάτα μας, απλώς ανταποκριθήκαμε σε πρόσκληση φιλικού προσώπου. Μετά από μια ξενάγηση στη κατασκήνωση και αφού
φυσικά δροσιστήκαμε πήραμε το δρόμο της επιστροφής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου